عجب صبری خدا دارد!

اگر من جای او بودم.
همان یک لحظه اول ،
که اول ظلم را میدیدم از مخلوق بی وجدان ،
جهانرا با همه زیبایی و زشتی ،
بروی یکدیگر ،ویرانه میکردم.

عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .
که در همسایه ی صدها گرسنه ، چند بزمی گرم عیش و نوش میدیدم ،
نخستین نعره مستانه را خاموش آندم ،
بر لب پیمانه میکردم .

عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .
که میدیدم یکی عریان و لرزان ، دیگری پوشیده از صد جامۀ رنگین
زمین و آسمانرا
واژگون ، مستانه میکردم .

عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .
نه طاعت می پذیرفتم ،
نه گوش از بهر استغفار این بیدادگرها تیز کرده ،
پاره پاره در کف زاهد نمایان ،
سبحۀ، صد دانه میکردم .

عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .
برای خاطر تنها یکی مجنون صحرا گرد بی سامان ،
هزاران لیلی ناز آفرین را کو به کو ،
آواره و ، دیوانه میکردم .

عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .
بگرد شمع سوزان دل عشاق سر گردان ،
سراپای وجود بی وفا معشوق را ،
پروانه میکردم .

عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم .
بعرش کبریایی ، با همه صبر خدایی ،
تا که میدیدم عزیز نابجایی ، ناز بر یک ناروا گردیده خواری میفروشد ،
گردش این چرخ را
وارونه ، بی صبرانه میکردم .

عجب صبری خدا دارد !

اگر من جای او بودم.
که میدیدم مشوش عارف و عامی ، ز برق فتنۀ این علم عالم سوز مردم کش ،
بجز اندیشه عشق و وفا ، معدوم هر فکری ،
در این دنیای پر افسانه میکردم .

عجب صبری خدا دارد !

چرا من جای او باشم .
همین بهتر که او خود جای خود بنشسته و ،تاب تماشای تمام زشتکاریهای این مخلوق را دارد،!
و گر نه من بجای او چو بودم ،
یکنفس کی عادلانه سازشی ،
با جاهل و فرزانه میکردم .

عجب صبری خدا دارد ! عجب صبری خدا دارد !

 گلایـه دكتر شریـعتی از خـدا و جـواب سهراب سپـهری

گلایه ای از خدا، منتسب به دكتر علی شریعتی



خدایا کفر نمیگویم،
پریشانم،
چه میخواهی تو از جانم؟!
مرا بی آنکه خود خواهم اسیر زندگی کردی.

خداوندا!
اگر روزی ز عرش خود به زیر آیی
لباس فقر پوشی
غرورت را برای تکه نانی
به زیر پای نامردان بیاندازی
و شب آهسته و خسته
تهی دست و زبان بسته
به سوی خانه باز آیی
زمین و آسمان را کفر میگویی
نمیگویی؟!

خداوندا!
اگر در روز گرما خیز تابستان
تنت بر سایه ی دیوار بگشایی
لبت بر کاسه ی مسی قیر اندود بگذاری
و قدری آن طرفتر
عمارتهای مرمرین بینی
و اعصابت برای سکه ای این سو و آن سو در روان باشد
زمین و آسمان را کفر میگویی
نمیگویی؟!

وصیت نامه جالب یک طنزنویس

وصیت نامه 'ابوالقاسم حالت' طنز نويس معروف مجله هاي توفيق و گل آقا با  تخلص  'خروس لاري'

بعد مرگم نه به خود زحمت بسيار دهيد
نه به من برسر گور و کفن آزار دهيد

نه پي گورکن و قاري و غسال رويد
نه پي سنگ لحد پول به حجار دهيد

به که هر عضو مرا از پس مرگم به کسي
که بدان عضو بود حاجت بسيار دهيد

اين دو چشمان قوي را به فلان چشم چران
که دگر خوب دو چشمش نکند کار دهيد

وين زبان را که خداوند زبان بازي بود
به فلان هوچی رند از پی گفتار دهید

کله ام را که همه عمر پر از گچ بوده است
راست تحويل علي اصغر گچکار دهيد

وين دل سنگ مرا هم که بود سنگ سياه
به فلان سنگتراش ته بازار دهيد

کليه ام را به فلان رند عرق خوار که شد
ازعرق کليه او پاک لت و پار دهيد

ريه ام را به جواني که ز دود و دم بنز
درجواني ريه او شده بيمار دهيد

جگرم را به فلان بی جگر بی غیرت
کمرم را به فلان مردک زن باز دهید

چانه ام را به فلان زن که پي وراجي است
معده ام را به فلان مرد شکمخوار دهيد

 هرکس به طریقی دل ما می شکند

                                        *********

                                                          بیگانه جدا دوست جدا می شکند]

                                         *********

  بیگانه اگر می شکند حرفی نیست

                                         *********


                                                        من در عجبم دوست چرا می شکند

 بشکست دلم کسی صدایش نشنید

                                          *********

 
                                                           آری دل مرد بی صدا می شکند

منت ساقی نکشیم

                           در میان گونه گونه مرگ ها

                           تلخ تر مرگی ست، مرگ برگ ها

                            زان که در هنگامه ی اوج و هبوط

                            تلخی مرگ ست با شرم سقوط

                            وز دگر سو٬ خوش ترین مرگ جهان٬

                            -زانچه بینی٬ آشکارا و نهان-

                            رو به بالا و ز پستی ها رها

                            خوش ترین مرگی ست، مرگ شعله ها ...

با تو حکایتی دگر، این دلِ ما به سر کند

شبِ سیاهِ قصه را، هوای تو سحر کند

باورِ ما نمی شود، در سرِ ما نمی رود

از گذرِ سینه ی ما یارِ دگر گذر کند

شِکوه بسی شنیده ام، از دلِ درد کشیده ام

کور شوم جز تو اگر زمزمه ای دگر کند

چاره ی کارِ ما تویی، یاور و یارِ ما تویی

توبه نمی کند اثر، مرگ مگر اثر کند

مجرمِ آزاده منم، تن به جزا داده منم

قاضیِ درگاه تویی، حکمِ سحرگاه تویی

با تو حکایتی دگر، این دلِ ما به سر کند

شبِ سیاهِ قصه را، هوای تو سحر کند

باورِ ما نمی شود، در سرِ ما نمی رود

از گذر سینه ی ما یارِ دگر گذر کند

شِکوه بسی شنیده ام، از دلِ درد کشیده ام

کور شوم جز تو اگر زمزمه ای دگر کند

مقصد و مقصودم تویی، عشقم و معبودم تویی

از تو حذر نمی کنم، سایه مگر سفر کند

چاره ی کارِ ما تویی ، یاور و یارِ ما تویی

توبه نمی کند اثر، مرگ مگر اثر کند

آیا سحری به رنگ خون دیدی تو

محراب و تو منبری چنین دیدی تو

خون بر در و دیوار و جماعت سر و رو

فرقی که به سجده لاله گون دیدی تو

آن زاده کعبه و امین حرمین

افتاده میان خاک و خون دیدی تو

آن کس که ستیز خیبر و بدر و احد

چون شیر بغرید چنین دیدی تو

ایا تو درون ظلمت شام سیاه

نان اور کودک یتیم دیدی تو

آیا دل پرز خون و گریان چشمی

از جور زمانه و زمان دیدی تو

او زخم تن و زبان که در طول زمان

با جان به خرید و دم نزد دیدی تو

آیا زمیان مردم کوفه و شام

مظلوم تر از علی کسی دیدی تو
 

خبر آمد خبری در راه است

سرخوش آن دل که از آن آگاه است

شاید این جمعه بیاید … شاید

پرده از چهره گشاید … شاید

دست افشان … پای کوبان می روم

بر در سلطان خوبان می روم

شب تاريك و « بيم موج » و گردابي چنين هائل

كجا دانند حال ما « سبكباران ساحل ها »

((حافظ ))

***

در آن شب تاريك وآن گرداب هول انگيز،

حافظ را

تشويش توفان بود و « بيم موج » دريا بود !

قاصدك

قاصدك! هان... ، چه خبر آوردي ؟
از كجا... وز كه خبر آوردي ؟
خوش خبر باشي،
اما، ‌اما...
گرد بام و در من...
بي ثمر مي‌گردي.

انتظار خبري نيست مرا
نه ز ياري نه ز ديار و دياري باري

*****************

تو آیا عاشقی کردی بفهمی عشق یعنی چه؟
تو آیا با شقایق بوده‌ای گاهی؟
نشستی پای اشکِ شمعِ گریان تا سحر یک شب؟

بوی باران
بوی سبزه
بوی خاک
شاخه های شسته
باران خورده پاک
آسمان آبی و ابر سپید
برگ های سبز بید
عطر نرگس
رقص باد
نغمه ی شوق پرستوهای شاد
خلوت گرم کبوترهای مست
نرم نرمک میرسد اینک بهار
میرسد اینک بهار
خوش به حال روزگـــــــــــــــــــار

خوش به حال چشمه ها و دشت ها
خوش به حال دانه ها و سبزه ها
خوش به حال غنچه های نیمه باز
خوش به حال دختر میخک که میخندد به ناز
خوش به حال جام لبریز از شراب
خوش به حال آفتـــــــــــــــــــــاب

ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم مسازد آفتاب
ای دریغ از ما دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
گر نکوبی شیشه ی غم را به سنگ
هفت رنگش میشود هفتاد رنگ
هفت رنگش میشود هفتاد رنگ

یارب مرا یاری بده، تا خوب آزارش کنم 

        هجرش دهم زجرش دهم، خوارش کنم زارش کنم


     از بوسه های آتشین، وز خنده های دلنشین

                      صد شعله در جانش زنم، صد فتنه در کارش کنم


در پیش چشمش ساغری، گیرم ز دست دلبری

             از رشک، آزارش دهم، وزغصه بیمارش کنم


بندی بپایش افکنم، گویم خداوندش منم

           چون بنده در سودای زر، کالای بازارش کنم


گوید مَیفزا قهر خود، گویم بکاهم مهر خود
 
          گوید که کمتر کن جفا، گویم که بسیارش کنم


هر شامگه در خانه یی، چابک تر از پروانه یی

              رقصم بر ِ بیگانه یی، وز خویش بیزارش کنم


چون بینم آن شیدای من، فارغ شد از سودای من

              منزل کنم در کوی او، باشد که دیدارش کنم


گیسوی خود افشان کنم، جادوی خود گریان کنم

               با گونه گون سوگند ها، بار دگر یارش کنم


چون یار شد بار دگر، کوشم به آزار دگر

               تا این دل دیوانه را، راضی ز آزارش کنم.

سیمین بهبهانی

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت

بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم

یا رب مباد کس را مخدوم بی عنایت

رندان تشنه لب را آبی نمی‌دهد کس

گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کان جا

سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

چشمت به غمزه ما را خون خورد و می‌پسندی

جانا روا نباشد خون ریز را حمایت

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود

از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود

زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت

ای آفتاب خوبان می‌جوشد اندرونم

یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت

این راه را نهایت صورت کجا توان بست

کش صد هزار منزل بیش است در بدایت

هر چند بردی آبم روی از درت نتابم

جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت

عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ

قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت

(حافظ)

منم بنده‏ی اهل بیت نبی .............. ستاینده‏ی خاک و پای وصی
حکیم این جهان را چو دریا نهاد .............. برانگیخته موج ازو تندباد
چو هفتاد کشتی برو ساخته .............. همه بادبانها برافراخته
یکی پهن کشتی بسان عروس .............. بیاراسته همچو چشم خروس
محمد بدو اندرون با علی .............. همان اهل بیت نبی و ولی
خردمند کز دور دریا بدید .............. کرانه نه پیدا و بن ناپدید
بدانست کو موج خواهد زدن .............. کس از غرق بیرون نخواهد شدن
به دل گفت اگر با نبی و وصی .............. شوم غرقه دارم دو یار وفی
همانا که باشد مرا دستگیر .............. خداوند تاج و لوا و سریر
خداوند جوی می و انگبین .............. همان چشمه‏ی شیر و ماء معین
اگر چشم داری به دیگر سرای .............. به نزد نبی و علی گیر جای
گرت زین بد آید گناه منست .............. چنین است و این دین و راه منست
برین زادم و هم برین بگذرم .............. چنان دان که خاک پی حیدرم
دلت گر به راه خطا مایلست .............. ترا دشمن اندر جهان خود دلست
نباشد جز از بی‏پدر دشمنش .............. که یزدان به آتش بسوزد تنش
هر آنکس که در جانش بغض علیست .............. ازو زارتر در جهان زار کیست
نگر تا نداری به بازی جهان .............. نه برگردی از نیک پی همرهان
همه نیکی ات باید آغاز کرد .............. چو با نیکنامان بوی همنورد
از این در سخن چند رانم همی .............. همانا کرانش ندانم همی

پیش از این ها فکرمیکردم خدا            خانه ای دارد میان ابر ها

مثل قصر پادشاه قصه ها                    خشتی از الماس و خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج و بلور              بر سر تختی نشسته با غرور

ماه ، برق کوچکی از تاج او                 هر ستاره ، پولکی از تاج او

اطلس پیراهن او ، آسمان                   نقش روی دامن او ، کهکشان

رعد و برق شب طنین خنده اش           سیل و طوفان نعره توفنده اش

دکمه پیراهن او ، آفتاب                        برق تیغ و خنجر او ، ماهتاب

هیچ کس از جای او آگاه نیست             هیچ کس را در حضورش راه نیست

پیش از این ها خاطرم دلگیر بود             از خدا دز ذهنم این تصویر بود

آن خدا بی رحم بود و خشمگین            خانه اش در آسمان دور از زمین

بود ، اما در میان ما نبود                       مهربان و ساده و زیبا نبود

در دل او دوستی جایی نداشت              مهربانی هیچ معنایی نداشت

هر چه میپرسیدم ، از خود ، از خدا          از زمین ، از آسمان ، از ابر ها

زود میگفتند : این کار خداست               پرس و جو از کار او کاری خطاست 

هر چه میپرسی ، جوابش آتش است       آب اگر خوردی ، عذابش آتش است

تا ببندی چشم ، کورت میکند                  تا شدی نزدیک دورت میکند

 کج گشودی دست ، سنگت میکند           کج نهادی پای ، لنگت میکند  

تا خطا کردی ، عذابت میکند                    در میان آتش ، آبت میکند ...

با همین قصه ، دلم مشغول بود                خواب هایم ، خواب دیو و غول بود

خواب میدیدم که غرق آتشم                     در دهان شعله های سرکشم

در دهان اژدهایی خشمگین                      بر سرم باران گرز آتشین

محو میشد نعره هایم ، بی صدا                  در طنین خنده ی خشم خدا ...

نیت من ، در نماز و در دعا                          ترس بود و وحشت از خشم خدا

هر چه میکردم ، همه از ترس بود                 مثل از بر کردن یک درس بود

مثل تمرین حساب و هندسه                       مثل تنبیه مدیر مدرسه

تلخ ، مثل خنده ای بی حوصله                     سخت مثل حل صدها مسئله

مثل تکلیف ریاضی سخت بود                       مثل صرف فعل ماضی سخت بود

تا که یک شب دست در دست پدر                 راه افتادم به قصد یک سفر

در میان راه ، در یک روستا                           خانه ای دیدم ، خوب و آشنا

زود پرسیدم : پدر اینجا کجاست ؟                  گفت : اینجا خانه ی خوب خداست !

گفت : اینجا میشود یک لحظه ماند                گوشه ای خلوت ، نمازی ساده خواند

با وضویی ، دست و رویی تازه کرد                  با دل خود ، گفت و گویی تازه کرد

گفتمش ، پس آن خدای خشمگین                 خانه اش اینجاست ؟ اینجا ، در زمین ؟

گفت : آری خانه او بی ریاست                       فرشهایش از گلیم و بوریاست

مهربان و ساده و بی کینه است                      مثل نوری در دل آیینه است

عادت او نیست خشم و دشمنی                     نام او نور و نشانش روشنی

خشم ، نامی از نشانی های اوست                 حالتی از مهربانی های اوست

قهر او از آشتی شیرین تر است                         مثل قهر مهربان مادر است

دوستی را دوست ، معنی میدهد                      قهر هم با دوست ، معنی میدهد

هیچ کس با دشمن خود قهر نیست                  قهری او هم نشان دوستی است ...

تازه فهمیدم خدایم این خداست                        این خدای مهربان و آشناست

دوستی ، از من به من نزدیک تر                       از رگ گردن به من نزدیک تر

آن خدای پیش از این را باد برد                          نام او را هم دلم از یاد برد

آن خدا مثل خیال و خواب بود                            چون حبابی ، نقش روی آب بود

میتوانم بعد از این ، با این خدا                          دوست باشم ، دوست ، پاک و بی ریا  

میتوان با این خدا پرواز کرد                                سفره دل را برایش باز کرد

میتوان درباره گل حرف زد                                  صاف و ساده ، مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت                              با دو قطره ، صدهزاران راز گفت

میتوان با او صمیمی حرف زد                             مثل یاران قدیمی حرف زد

میتوان تصنیفی از پرواز خواند                              با الفبای سکوت آواز خواند

میتوان مثل علف ها حرف زد                               با زبانی بی الفبا حرف زد

میتوان درباره هر چیز گفت                                  میتوان شعری خیال انگیز گفت

مثل این شعر روان و آشنا                                  " پیش از این ها فکر میکردم خدا ... "

       "قیصر امین پور"

       از باغ می برند تا چراغانی ات کنند                                                    
                                         تا  کاج  جشن های  زمستانی ات کنند

      پر  کرده اند   صبح   تو  را   ابرهای  تار                                               
                                         تنها   به  این  بهانه  که  بارانی ات کنند

         یوسف! به این رها شدن ازچاه دل مبند                                                
                                         این   بار  می برند  که  زندانی ات  کنند

        یک نقطه بیش فرق رحیم و رجیم نیست                                               
                                         از نقطه ای بترس که  شیطانی ات  کنند

       ای گل گمان نکن به شب جشن می روی                                              
                                           شاید به خاک مرده ای ارزانی ات  کنند

        آب   طلب   نکرده  همیشه  مراد  نیست                                               
                                           گاهی  نشانه ایست  که قربانی ات کنند

                                                                     شعر از : فاضل نظری

ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه از عطر تو ام سنگین شده
ای به روی چشم من گسترده خویش
شادی‌ام بخشیده از اندوه بیش
همچو بارانی که شوید جسم خاک
هستیم ز آلودگی‌ها کرده پاک

ای تپش‌های تن سوزان من
آتشی در سایۀ مژگان من
ای ز گندم‌زارها سرشارتر
ای ز زرین شاخه‌ها پُر بارتر
ای در بگشوده بر خورشیدها
در هجوم ظلمت تردیدها
با تو ام دیگر ز دردی بیم نیست
هست اگر، جز درد خوشبختیم نیست

این دلِ تنگِ من و این بار نور؟
هایهوی زندگی در قعر گور؟

ای دو چشمانت چمنزاران من
داغ چشمت خورده بر چشمان من
پیش از اینت گر که در خود داشتم
هر کسی را تو نمی‌انگاشتم

درد تاریکی‌ست دردِ خواستن
رفتن و بیهوده خود را کاستن
سرنهادن بر سیه‌دل سینه‌ها
سینه آلودن به چرکِ کینه‌ها
در نوازش، نیش ماران یافتن
زهر در لبخند یاران یافتن
زر نهادن در کفِ طرارها
گم‌شدن در پهنۀ بازارها

آه ای با جان من آمیخته
ای مرا از گور من انگیخته
چون ستاره، با دو بال زرنشان
آمده از دوردست آسمان
از تو تنهاییم خاموشی گرفت
پیکرم بوی همآغوشی گرفت
جوی خشک سینه‌ام را آب، تو
بستر رگ‌هام را سیلاب، تو
در جهانی اینچنین سرد و سیاه
با قدم‌هایت قدم‌هایم به‌راه

ای به زیر پوستم پنهان شده
همچو خون در پوستم جوشان شده
گیسویم را از نوازش سوخته
گونه‌هام از هُرم خواهش سوخته
آه، ای بیگانه با پیراهنم
آشنای سبزه‌زارانِ تنم

آه، ای روشن طلوع بی‌غروب
آفتاب سرزمین‌های جنوب
آه، آه ای از سحر شاداب‌تر
از بهاران تازه تر، سیراب تر
عشق دیگر نیست این، این خیرگی‌ست
چلچراغی در سکوت و تیرگی‌ست
عشق چون در سینه‌ام بیدار شد
از طلب پا تا سرم ایثار شد
این دگر من نیستم، من نیستم
حیف از آن عمری که با "من" زیستم

ای لبانم بوسه گاه بوسه‌ات
خیره چشمانم به راه بوسه‌ات
ای تشنج‌های لذت در تنم
ای خطوط پیکرت پیراهنم
آه می‌خواهم که بشکافم ز هم
شادی‌ام یک‌دم بیالاید به غم
آه می‌خواهم که برخیزم ز جای
همچو ابری اشک ریزم هایهای

این دلِ تنگِ من و این دود عود؟
در شبستان، زخمه‌های چنگ و رود؟
این فضای خالی و پروازها؟
این شب خاموش و این آوازها؟

ای نگاهت لای‌لای سِحر بار
گاهوار کودکان بی‌قرار
ای نفس‌هایت نسیم نیم‌خواب
شُسته از من لرزه‌های اضطراب
خُفته در لبخند فرداهای من
رفته تا اعماق دنیاهای من

ای مرا با شعور شعر آمیخته
این همه آتش به شعرم ریخته
چون تب عشقم چنین افروختی
لاجرم شعرم به آتش سوختی

از سروده های زنده یاد "فــروغ فــرخزاد"

چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد

چه نکوتر انکه مرغی زقفس پریده باشد

پرو بال ما بریدند و در قفس گشودند

چه رها چه بسته ، مرغی که پرش بریده باشند

من از ان یکی گزیدم که به جز یکی ندیدم

که میان جمله خوبان به صفت گزیده باشد

عجب از حبیبم  آید که ملول مینماید

نکند که از رقیبان سخنی شنیده باشد

اگر از کسی رسیده است بدی به ما بماند

به کسی مباد از ما که بدی رسیده باشد

اهل كاشانم
روزگارم بد نيست
تكه ناني دارم ، خرده هوشي ، سر سوزن ذوقي .
مادري دارم ، بهتر از برگ درخت .
دوستاني ، بهتر از آب روان .
و خدايي كه در اين نزديكي است :
لاي اين شب بوها ، پاي آن كاج بلند.
روي آگاهي آب ، روي قانون گياه .
من مسلمانم .
قبله ام يك گل سرخ .
جانمازم چشمه ، مهرم نور .
دشت سجاده من .
من وضو با تپش پنجره ها مي گيرم
در نمازم جريان دارد ماه ، جريان دارد طيف .
سنگ از پشت نمازم پيداست :
همه ذرات نمازم متبلور شده است .
من نمازم را وقتي مي خوانم
كه اذانش را باد ، گفته باشد سر گلدسته سرو
من نمازم را ، پي (( تكبيرة الاحرام )) علف مي خوانم

پیش ما سوختگان مسجد و میخانه یکی است

حرم ودیر یکی سبحه و پیمانه یکی است

این همه جنگ و جدل حاصل کوته نظری است

گر نظر پاک کنی کعبه و بتخانه یکی است

هر کسی قصه شوقش به زبانی می خواند

چون نکو مینگرم حاصل افسانه یکی است

این همه شکوه ز سودای گرفتاران است

ورنه از روز ازل دام یکی دانه یکی است

ره هر کس به فسونی زده ان شوخ ار نه

گریه نیمه شب و خنده مستانه یکی است

گر زمن پرسی از ان لطف که من می دانم

اشنا بر در این خانه و بیگانه یکی است

هیچ غم نیست که نسبت به جنونم دادند

بهر این یک دو نفس عاقل و دیوانه یکی است

عشق اتش بود و خانه خرابی دارد

پیش اتش دل شمع وپر پروانه یکی است

گر به سر حد جنونت ببرد عشق عماد

بی وفایی و وفاداری جانانه یکی است

الهی تومعبودی ومن عابد

الهی تومعشوقی ومن عاشق

الهی توقادری ومن ناتوان

الهی توعالمی ومن نادان

                                     الهی توحاكمی ومن محكوم

                                     الهی تورازقی ومن فقیر

                                     الهی توطبیبی ومن بیمار

                                     الهی توحبیبی ومن تیمار

الهی توهستی ومن نیستی

الهی توهرچی ومن هیچی

الهی توربی ومن بنده

الهی توآقائی ومن شرمنده

                                        الهی توعزیزی ومن ذلیل

                                      الهی توكبیری ومن حقیر

                                      الهی توقریبی ومن غریب

                                     الهی تومحبوبی ومن مهجور

الهی توقاهری ومن مقهور

الهی توغنی ومن محتاج

الهی توكریمی ومن گدا

الهی تورحیمی ومن بینوا    

مي كند فكر كه مي بيند خواب.